Thuiskomen na een lange reis

22 maart was het dan zover, de dag van mijn thuiskomst! Het werd een gezellige avond met mijn familie en vrienden. Alles was weer zoals altijd. Toch is thuiskomen na zo’n lange reis iets vreemds.

De afgelopen weken kreeg ik veel vragen als…. Hoe is dat nu, terugkomen in Nederland? Zeker weer erg lekker om thuis te zijn? Jammer hè dat het afgelopen is? Je zult wel ontzetten balen! Wat ik echt voel op dit moment kan ik niet beschrijven. Het is lekker om weer bij je familie en vrienden te zijn, maar tegelijkertijd mis ik het leven van de afgelopen 5 maanden enorm.

Mijn laatste dagen in Tanzania heb ik een bezoek gebracht aan het project ‘Tanzania make a change’ in Dar er Salaam. Hier ben ik drie jaar geleden geweest om met een groep jongeren uit onze kerk een school te bouwen.

Na mijn spullen geïnstalleerd te hebben in mijn slaapkamer ( heel toevallig het zelfde bed als drie jaar geleden), gingen we een rondje doen langs de bekende plekken. Als eerst gingen we naar de kerk. Wow die is groot geworden zeg! De kerk is nu aangebouwd tot en met het huis en is echt mega groot. Daarna gingen we een bezoekje brengen aan de school. Terwijl ik weer door de straten loop (en er bijna niks veranderd is) krijg ik flashbacks naar 3 jaar geleden. Helaas waren er niet veel activiteiten die dag op de school, maar natuurlijk heb ik even een foto gemaakt bij mijn eigen naam op de muur van de school. Daarna ontmoete ik pastor David, wat was hij blij om mij weer te zien. Iedereen krijgt de groeten van hem!!

De volgende dag gingen wij al vroeg op pad om boodschappen te doen. Ik had namelijk gezegd dat ik een maaltijd voor iedereen van het weeshuis wilde betalen (sponsorgeld). Samen met Bonna liep ik door de straten van Dar es Salaam en dan besef ik toch opeens dat mijn hart verkocht is aan Oeganda. Bedankt Monirah!! :D. Na de boodschappen gedaan te hebben, heb ik heel de dag met Bibi en de andere van het weeshuis gekookt. Ook hier is een grote verandering te zien. Het nieuwe weeshuis is inmiddels gebouwd, de kinderen hebben grotere en lichtere kamers, Bibi heeft een (westerse) keuken en er is een nieuw gebouw dat ze willen gaan gebruiken als eetzaal/studeerzaal. Er zijn de afgelopen drie jaar geen kinderen bijgekomen in het weeshuis, maar wow wat veranderen kinderen in drie jaar. Toch waren er ook een paar die ik direct herkende. Naomi is nog steeds even lief en komt gezellig bij je zitten en bedankt je voor alles en helpt met koken. Enouck is een stuk groter geworden, maar nog steeds het lieve kleine broertje van iedereen. Het was echt heerlijk om na twee maanden reizen nog even terug te zijn op een plek wat voor mij voelt als het echte Afrika. Als afscheidscadeau heb ik alle kinderen, Bibi en nog wat andere slippers gegeven van mijn laatste sponsorgeld. Wat zijn deze mensen toch dankbaar!!

In het vliegtuig blikte ik terug op een geweldige reis en dan wellen de tranen wel even op. Al die mooie herinneringen, intense ontmoetingen en wijze lessen……het is onmogelijk om een paar hoogtepunten uit deze reis te kiezen.

Ik moet nog even wennen om terug te zijn in Nederland, maar ben erg nieuwsgierig naar de nieuwe uitdagingen die op mijn pad zullen komen. Ik heb genoten van een prachtige, leerzame reis en zie uit naar de volgende…

Lieve mensen dank voor het lezen van mijn verslag(en) en al jullie reacties en natuurlijk niet te vergeten het sponsorgeld!

P.S Na 5 maanden reizen is het geld op en met een HBO diploma Integrale Veiligheidskunde in de pocket is het tijd om opzoek te gaan naar een job. Het liefst ben ik opzoek naar een baan als Integraal Veiligheidskundige bij bijvoorbeeld een gemeente, politie of een andere overheidsinstelling. Maar iets heel anders lijkt mij ook leuk. Dus weet u/jij nog een leuk baantje dan hoor ik het graag