Happy to be a child...?!
Blijf op de hoogte en volg Louise
06 Januari 2014 | Oeganda, Masaka
Dat we het goed in Nederland hebben weten we, maar sinds ik hier ben besef ik dat bepaalde dingen helemaal niet normaal zijn en dat wij dankbaar mogen zijn met wat wij allemaal hebben.
Na 2,5 maand Oeganda vind ik steeds minder dingen zielig. In het begin was het ach mensen wonen met zoveel kinderen in een huis, ach kinderen hebben kapotte kleren, ach kinderen moeten mee werken...enz. Nu besef ik steeds meer dat het bij hun leven hoort en dat wij in Nederland helemaal niet gelukkiger zijn dan de mensen hier. Wel merk ik hier steeds meer hoe bijzonder het is dat ik echt kind heb kunnen zijn.
Als kinderen in Nederland nog in de zandbak spelen, dan zijn Oegandese kinderen al bezig met het voorzien in levensbehoefte. Zodra je kan lopen dan help je mee in het huishouden. Kinderen halen hier water en lopen soms een uur met een zware jerrycan. Daarnaast helpen ze met schoonmaken, op het land of zorgen ze zelf voor hun broertje of zusje.
Naast dat wij in Nederland kunnen spelen en er voor ons gezorgd wordt. Hebben de meeste kinderen een papa en een mama. Hier komt het veel vaker voor dat papa of mama of beide zijn overleden, papa meerdere vrouwen heeft, papa of mama zijn gaan werken in de grote stad, of dat papa en mama niet voor je kunnen zorgen en dat je opgroeit bij oma. De afgelopen twee weken heb ik veel mensen rond de 30 mogen ontmoeten en geen een van deze was opgegroeid met een papa en een mama. Uit hun verhalen merk je dat ze beschadigd zijn en ook al hebben veel andere kinderen ook geen papa of mama, ze hebben er zeker weten verdriet van. Vaak op jonge leeftijd moesten ze al nadenken over zaken die niet voor kinderen bedoeld zijn. Overleven was het woord wat centraal stond bij deze in hun jonge leven.
Ook blijft een gehandicapt kind hier nog een redelijk taboe. Deze kinderen krijgen vaak weinig aandacht. Omdat ouders toch vaak op het land moeten werken, worden de gehandicapte kinderen vaak opgesloten in een kamertje totdat de ouders weer terug zijn van werk. Gehandicapte kinderen leven hier vaak in huis en komen niet buiten. Om te laten zien dat gehandicapte kinderen ook gewoon kinderen zijn organiseren wij elke woensdagmiddag een middag voor disabled children. Hierdoor krijgen deze kinderen persoonlijke aandacht. Niet elk kind kan naar ons huis komen en daarom bezoeken wij ook kinderen thuis. Dan schrik je pas echt hoe deze kinderen worden afgezonderd van de gewone wereld, de kinderen zijn daarom dan ook vaak bang van ons en erg gesloten.
Een meisje houdt alleen maar van muziek, daarom heb ik nieuwe batterijen voor haar radio gekocht waardoor ze toch weer een glimlach op haar gezicht kreeg. Ook Dennis een jongetje met het syndroom van down heeft erg veel indruk op mij gemaakt. Hij was helemaal door het dolle heen toen Lieke en ik hem kwamen bezoeken. Alle aandacht was op hem gericht en wat genoot hij hiervan, hij heeft de hele middag een big smile op zijn gezicht gehad en doordat wij met hen spelen ziet de gemeenschap dat zulke kinderen helemaal niet eng zijn. Terwijl wij met Dennis speelde kwamen steeds meer kindjes kijken en uiteindelijk speelde ze samen met Dennis. Vaak voelt het hier vervelend dat je wit ben en je altijd een voorkeursbehandeling krijgt, maar uiteindelijk kan je dat ook wel eens in je voordeel gebruiken. Doordat wij met gehandicapte kinderen omgaan gaat de community anders naar deze mensen kijken en uiteindelijk worden ze steeds meer betrokken door de gemeenschap.
De kinderen hier spelen de hele dag buiten, omdat ze geen tv kunnen kijken, geen computer hebben, geen game spelletjes kunnen doen enz. In plaats daarvan spelen de kinderen hier heel de dag buiten en wat hebben ze een lol. De kinderen hier zijn veel vrijer om te spelen, je hoeft niet op de letten voor het drukke verkeer en nog veel meer gevaren die wij hebben in Nederland. Kinderen verkennen op jonge leeftijd hier al de omgeving en nemen hun zusje of broertje mee. Ook in het maken van speelgoed zijn ze creatief, ze maken van bananenbladeren een bal, met koffiebonen knikkeren ze, autobanden gebruiken ze als hoepels, daarnaast hebben ze geen speelgoed nodig want ze spelen met elkaar.
Of een kind in Nederland het nou beter heeft dan een kind een Oeganda blijft voor mij nog steeds een grote vraag. Een ding is zeker de kinderen hier hebben veel plezier en wat zijn ze toch lief, leuk, schattig, grappig, ondeugend, mooi, bijzonder......en ga zo maar door. Ze maken mij happy!!!
Na 2,5 maand Oeganda vind ik steeds minder dingen zielig. In het begin was het ach mensen wonen met zoveel kinderen in een huis, ach kinderen hebben kapotte kleren, ach kinderen moeten mee werken...enz. Nu besef ik steeds meer dat het bij hun leven hoort en dat wij in Nederland helemaal niet gelukkiger zijn dan de mensen hier. Wel merk ik hier steeds meer hoe bijzonder het is dat ik echt kind heb kunnen zijn.
Als kinderen in Nederland nog in de zandbak spelen, dan zijn Oegandese kinderen al bezig met het voorzien in levensbehoefte. Zodra je kan lopen dan help je mee in het huishouden. Kinderen halen hier water en lopen soms een uur met een zware jerrycan. Daarnaast helpen ze met schoonmaken, op het land of zorgen ze zelf voor hun broertje of zusje.
Naast dat wij in Nederland kunnen spelen en er voor ons gezorgd wordt. Hebben de meeste kinderen een papa en een mama. Hier komt het veel vaker voor dat papa of mama of beide zijn overleden, papa meerdere vrouwen heeft, papa of mama zijn gaan werken in de grote stad, of dat papa en mama niet voor je kunnen zorgen en dat je opgroeit bij oma. De afgelopen twee weken heb ik veel mensen rond de 30 mogen ontmoeten en geen een van deze was opgegroeid met een papa en een mama. Uit hun verhalen merk je dat ze beschadigd zijn en ook al hebben veel andere kinderen ook geen papa of mama, ze hebben er zeker weten verdriet van. Vaak op jonge leeftijd moesten ze al nadenken over zaken die niet voor kinderen bedoeld zijn. Overleven was het woord wat centraal stond bij deze in hun jonge leven.
Ook blijft een gehandicapt kind hier nog een redelijk taboe. Deze kinderen krijgen vaak weinig aandacht. Omdat ouders toch vaak op het land moeten werken, worden de gehandicapte kinderen vaak opgesloten in een kamertje totdat de ouders weer terug zijn van werk. Gehandicapte kinderen leven hier vaak in huis en komen niet buiten. Om te laten zien dat gehandicapte kinderen ook gewoon kinderen zijn organiseren wij elke woensdagmiddag een middag voor disabled children. Hierdoor krijgen deze kinderen persoonlijke aandacht. Niet elk kind kan naar ons huis komen en daarom bezoeken wij ook kinderen thuis. Dan schrik je pas echt hoe deze kinderen worden afgezonderd van de gewone wereld, de kinderen zijn daarom dan ook vaak bang van ons en erg gesloten.
Een meisje houdt alleen maar van muziek, daarom heb ik nieuwe batterijen voor haar radio gekocht waardoor ze toch weer een glimlach op haar gezicht kreeg. Ook Dennis een jongetje met het syndroom van down heeft erg veel indruk op mij gemaakt. Hij was helemaal door het dolle heen toen Lieke en ik hem kwamen bezoeken. Alle aandacht was op hem gericht en wat genoot hij hiervan, hij heeft de hele middag een big smile op zijn gezicht gehad en doordat wij met hen spelen ziet de gemeenschap dat zulke kinderen helemaal niet eng zijn. Terwijl wij met Dennis speelde kwamen steeds meer kindjes kijken en uiteindelijk speelde ze samen met Dennis. Vaak voelt het hier vervelend dat je wit ben en je altijd een voorkeursbehandeling krijgt, maar uiteindelijk kan je dat ook wel eens in je voordeel gebruiken. Doordat wij met gehandicapte kinderen omgaan gaat de community anders naar deze mensen kijken en uiteindelijk worden ze steeds meer betrokken door de gemeenschap.
De kinderen hier spelen de hele dag buiten, omdat ze geen tv kunnen kijken, geen computer hebben, geen game spelletjes kunnen doen enz. In plaats daarvan spelen de kinderen hier heel de dag buiten en wat hebben ze een lol. De kinderen hier zijn veel vrijer om te spelen, je hoeft niet op de letten voor het drukke verkeer en nog veel meer gevaren die wij hebben in Nederland. Kinderen verkennen op jonge leeftijd hier al de omgeving en nemen hun zusje of broertje mee. Ook in het maken van speelgoed zijn ze creatief, ze maken van bananenbladeren een bal, met koffiebonen knikkeren ze, autobanden gebruiken ze als hoepels, daarnaast hebben ze geen speelgoed nodig want ze spelen met elkaar.
Of een kind in Nederland het nou beter heeft dan een kind een Oeganda blijft voor mij nog steeds een grote vraag. Een ding is zeker de kinderen hier hebben veel plezier en wat zijn ze toch lief, leuk, schattig, grappig, ondeugend, mooi, bijzonder......en ga zo maar door. Ze maken mij happy!!!
-
06 Januari 2014 - 18:35
Barbara & Frits:
Hey Louise,
Wat bijzonder wat je daar mee maakt. En hoe bijzonder is het wat jij doet voor zulke kinderen.
Wij mogen ons inderdaad geluk prijzen met alle rijkdom maar of dat altijd beter is???
Geniet nog van alles daar!
Gr Barbara & Frits -
06 Januari 2014 - 23:40
Anita:
Super voor je om dit mee te maken. Deze ervaring draag je je leven mee. Succes verder daar. -
07 Januari 2014 - 10:51
Wilmy Alderliesten:
Lieve Louise.... wat heerlijk om weer zo'n mooi en betrokken verhaal van je te lezen! Je bent daar niet voor niets... je kunt wezenlijk iets doen en veranderen voor de kinderen! Succes weer verder!! -
07 Januari 2014 - 18:45
Sascha:
Heb je weer mooi verteld loo! Respect! Dikke kus! -
07 Januari 2014 - 21:51
Danielle:
klinkt geweldig! zoo trots dat jij mijn zus bent!! -
08 Januari 2014 - 09:12
Cora Van Der Vliet:
Hi Louise, wat zie je veel dingen van de andere kant van het leven zeg,en wat mooi dat je kinderen een glimlach op hun gezicht kunt laten toveren met je aanwezigheid!! Hoop dat je nog vele mooi momenten hebt met de kinderen daar!
-
11 Januari 2014 - 15:24
Oma Verdoorn:
lieve louise
je mail en in moordrecht gelezen maar ook nog eens hier thuis
ik zie je in gedachten spelen met dennis,je drukt ons wel op de rijkdom die wij hier
hebben,dat we nog durven klagen als de bezine een cent duurder wordt,voor ons is het mooie gezang
wel van toepassing,tel je zegeningen een voor een.en vergeet er geen.
danielle kom morgen met kevin gezellig even langs,dan zal er wel steeds een naam vallen,want ook danielle
mis je net als wij allemaal,met margreet gaat alles goed,ze zijn met else piet en suze een week op vakantie.
lieve kleindochter.Gods zegen op je mooie werk en tot de volgende keer.oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
