Maand twee vliegt voorbij!!!

Donderdagavond 14 november, iedereen van de vrijwilligers had het over de maand die alweer voorbij was, mensen die naar huis gingen en de nieuwe mensen die zouden komen. Alleen ik, ik dacht aan iets heel anders. Dit weekend zou ik met Monirah op stap gaan. Wat had ik er zin in eindelijk iemand van thuis!!!

Na onze begroeting en even samen door Masaka gelopen te hebben gingen we de kleine Monirah van school halen. Bizar om te zien hoeveel ' bekende' je met Monirah kan tegen komen, het leek wel of we gewoon in Gouda liepen. Toen de school uitging stonden er opeens twee blanken voor de school, dat is toch wel even eng. Maar al snel stormde kleine Monirah en nog 30 andere kindjes op ons af. Ja en het is echt mogelijk om met 7 kinderen aan je hand verder te lopen. Eenmaal aangekomen bij de familie zag iedereen er netjes uit want Monirah zou vandaag met iemand langs komen en dat betekend foto's maken. Leuk om te zien hoe blij een kind al kan worden van een stuiterbal die wij hadden meegenomen. Daarna gingen we nog even kijken bij een andere familie. Bijzonder om te zien hoe mensen hier met kleine stapjes en steun van andere stappen kunnen zetten naar betere levensomstandigheden.
Bij ons hotel was er een diploma uitreiking voor mensen van de universiteit en omdat alles hier anders gaat wilde we dat zeker zien. Met een lekker drankje zijn we achterin gaan zitten en hebben het hele tafereel bekeken. Wij hebben onze ogen uitgekeken; een groep mannen die aan het swingen is, Oegandese die elkaar aan het versieren zijn, de bijzonderste en prachtigste jurken, kortom we hebben ervan genoten.

Na een heerlijke nacht in een groot bed zonder klamboe (ja daar kan je echt van genieten :p) gingen we naar Mipgi, jeaaaah eindelijk het project zien waar mama vorig jaar geweest is. En wat klopte de verhalen!! De mensen waren super Iief en zo dankbaar dat de dochter van Suzie hier nu kwam kijken. Mooi om te zien hoe een oude man, verschillende mensen in het dorp een kans geeft op een beter toekomst, hoe goed hij Engels spreekt en dat hij ook nog verschillende andere kansen ziet voor de bevolking. Zijn glimlach zal ik nooit vergeten, wat een geweldige man!! Ook al was het zaterdag de school van Mpigi zat vol met leerlingen en wij werden ontvangen met toespraken, dansjes en zelf een lied waarin alle namen van de Mpigi groep werden genoemd. Ja mensen van de groep een Pietsie voor Mpigi ze zijn jullie nog lang niet vergeten!! In de middag gingen we naar Willy en zijn gezin. Deze man is eerst politieagent geweest en is nu een school gestart. Bij Willy voel je je gelijk thuis en kan je lekker met je voeten op de bank gaan zitten en het over van alles en nog wat hebben. Leuk om samen te kunnen praten over het werken bij de politie. Voordat ik het besefte liepen we met wat spullen naar de gevangenis om de ' criminelen' van Oeganda te ontmoeten. Wat een verschil met Nederland! We liepen door een hek (wat gewoon openstond) en daar zaten de gevangenen. Voor ons stonden er twee stoelen klaar waarop wij mochten gaan zitten. Wat onwerkelijk om gewoon tegen over deze mensen te zitten. Na enkele dankwoorden dat wij hun kwamen bezoeken en het geven van de spullen die wij mee hadden mee gebracht, hebben we nog even met de mensen gekletst. Het meest opvallend wat ik hoorde was dat de mensen graag een uniform dragen. Ze zeggen “wij zijn namelijk anders en willen ook graag zo behandeld worden”. Daarnaast kan de bevolking een gevangenen inhuren om bijvoorbeeld de grond uit te hakken. De gevangene loopt dan in zijn gele jurk ( kleding waaraan je kan zien deze persoon uit de gevangenis komt) naar de klant toe en gaat daar te werk en loopt daarna zelfstandig terug naar de gevangenis. Op de vraag van lopen hier niet veel gevangen weg? Werd verteld dat als mensen ontsnappen en weer gepakt worden, de straf verdubbeld wordt. Daarnaast zeiden de medewerkers tja soms ontsnapt er iemand dat kan gebeuren! De gevangenis stond naast een ziekenhuis in de buurt van een school en het dorp. Wow wat een verschil met Nederland, maar wat gaaf dat ik hier in een gevangenis heb kunnen kijken. Eenmaal weer bij het hotel aangekomen, bleek er weer een feestje te zijn. Namelijk een bruiloft met 1000 mensen. Wij zijn dus weer met een drankje achterin gaan zitten en hebben opnieuw genoten van weer een bijzonder Oegandees feest.

Zondagochtend was het even tijd om lekker te relaxen en te genieten van de zon. Na 2 uurtjes zagen wij er uit als twee rode tomaten. Ja dat krijg je ervan als je op zondagochtend met de vrouw van de dominee niet naar een kerk gaat :p. Zondagmiddag gingen we de kleine Ruben (vernoemd naar Ruben de man van Monirah) bezoeken, zo grappig als je naar hem keek begon hij al te krijsen. Dat zal toch niet aan de naam liggen hè :p. Na genoten te hebben van een heerlijke hamburger kwam Willy weer naar het hotel om afscheid te nemen. Maar nee dit werd uiteindelijk geen afscheid want hij had weer iets verzonnen waardoor hij maandagochtend echt nog even terug moest komen. Geweldig om te zien dat deze man echt geen afscheid wil nemen!

Maandag hebben we nog even heerlijk samen ontbeten en toen zat het weekend er helaas op, het was weer tijd om te gaan werken. Wat een geweldig weekend met iemand van thuis, maar toch ook met iemand die een beetje Oegandees is. Ik heb ervan genoten!

Na zo'n leuk weekend was het toch wel even wennen om weer te gaan werken. Het was namelijk de start van de nieuwe werk maand en mijn ritme was ik even kwijt. En helaas voor mij leek het regenseizoen toch eindelijk te zijn begonnen ( had in oktober al moeten starten), voor ons een beetje jammer maar voor de bevolking en de natuur zeer belangrijk. Eind van deze week belande ik in het ziekenhuis met een dubbele infectie. Dat betekende dus een weekje niet werken, maar elke dag naar het ziekenhuis.

Aan het eind van deze week (vrijdag) voelde ik mij gelukkig alweer een stuk beter en ben ik samen met Kiki naar de school in Lwengo geweest. Het was namelijk de laatste dag voor de zomervakantie. Alle kinderen in een klas, ik snap nog steeds niet hoe het mogelijk is dat er zoveel kinderen in 1 klas zitten. Na een leuke speech van de leraar, moest het volkslied gezongen worden. " Kiki staat er nou een microfoon aan? Nee de kinderen zingen gewoon zo hard" Wow wat kan er een geluid uit deze kinderen komen. Na schriften uitgedeeld te hebben en afscheid te hebben genomen stond er een groot avontuur op ons te wachten.. met het openbaar vervoer terug naar Masaka. Eindelijk na een uur een Matatoe ( soort taxi busje) tot stilstand te hebben gekregen ging het dan echt gebeuren hoor. Kiki tussen een non en een Oegandese man in en ik platgedrukt tegen het raam met overal kippen( ja levende) om mij heen. Waren wij al enkele keren gestopt om nieuwe passagiers in te laden toch stopten we weer. We zaten al met 16 mensen in een busje van 12! Kiki en ik keken elkaar aan en zeiden tegelijk HOE DAN??? Hilarisch om te zien hoe een “Big Mamma” bijna op schoot zat bij een jonge gast. Nu als je behoefte heb aan lachen hoef je maar in zo'n busje te stappen en maak je dus van alles mee.

Zaterdag zouden wij gaan raften bij Jinja op de Nijl. Maar omdat ik nog te slap was van het ziek zijn leek dit toch niet zo'n goed idee. Het blijft nog steeds op mijn to do list staan. Als goed alternatief gingen we naar Beach Nabugabo en wat we niet wisten was dat daar een soort festival was georganiseerd. Blanken mensen in een bikini dat maakte indruk, hier kwamen mensen foto’s van maken. Ze gingen ' tactisch' achter een boom staan maar ook werklieden stopten met werken en werd het wel heel erg druk om ons heen. Toch maar snel onze korte broek en hemdjes maar weer aangetrokken, zelfs daar voelde we ons nog naakt in. Uiteindelijk bleek dat we ons nergens voor hoefde te schamen, want hoe later het werd hoe minder de locals aan hadden. Het was de bedoeling om in een strandhuisje te blijven slapen, maar de mensen werden zo dronken en de jongens werden nog irritanter dat we toch maar naar huis zijn gegaan. Wel hebben we nog kunnen genieten van een van de bekendste rappers van Oeganda, haha de Oegandese werden helemaal wild en wij stonden toe te kijken van is dit het?

Zo het is nu weer tijd om lekker aan het werk te gaan!!

Liefs, Louise